W pierwszych miesiącach życia dziecka wskazane jest, by mieszkało i spało w jednym pokoju z rodzicami. Dzięki temu mogą lepiej zająć się niemowlakiem, a także uchronić go przed SIDS. Co jednak potem? Kiedy dziecko powinno zamieszkać samo? A może jednak lepszym rozwiązaniem jest współdzielenie pokoju z rodzeństwem?
Pokój dziecka – synonim autonomii i komfortu
Po ok. pierwszych 12 lub 18 miesiącach życia, dziecko można ulokować w jego pokoju. Wtedy nie jest już konieczne to, by mieszkało razem z opiekunami. Dlaczego posiadanie przez dziecko własnej przestrzeni jest tak ważne? To naturalna kolej rzeczy. Młody człowiek wraz z upływem czasu odkrywa swoją niezależność, stawia granice, buntuje się i zgłębia tajniki samodzielności.
Dziecko musi mieć przestrzeń do dojrzewania, miejsce, w którym będzie mogło czuć się bezpiecznie i komfortowo. Pokój to jego oaza, w której odkrywa blaski i cienie kolejnych etapów życia człowieka. Pojawia się jednak pytanie – czy dzieci powinny współdzielić pokój? Jakie plusy i minusy ma takie rozwiązanie?
Współdzielenie pokoju przez dzieci – tak czy nie?
Czy rodzeństwo powinno współdzielić przestrzeń? Mieć te same meble do pokoju dziecięcego i spędzać razem większość czasu w jednym pomieszczeniu? Opinie na ten temat są podzielone. Dla części rodzin takie rozwiązanie jest oczywiste i wręcz naturalne. Często determinowane jest po prostu warunkami mieszkaniowymi. Duża liczba rodziców nie jest w stanie zapewnić każdej pociesze osobnego pokoju.
Wiele mówi się o tym, że wspólne mieszkanie z rodzeństwem uczy dzieci współodpowiedzialności, wspólnego spędzania czasu, a także prowadzi do szybszego dojrzewania i uczenia się umiejętności społecznych. Widoczne jest to szczególnie wtedy, gdy jedno z dzieci jest kilka lat młodsze od drugiego. Jak się okazuje, takiego zdania na temat nie mają wszyscy…
Osobny pokój dla każdego dziecka? Kiedy takie rozwiązanie jest najlepsze?
Choć w teorii współdzielenie pokoju przez rodzeństwo wygląda świetnie, w praktyce nie zawsze się takie okazuje. Kiedy pomiędzy dziećmi występuje duża dysproporcja wieku lub po prostu ich charaktery są bardzo niezgodne, wówczas wspólne mieszkanie całkowicie się wyklucza. W takim przypadku dzieci będą pałały do siebie coraz większą niechęcią, co przełoży się na kłótnie i przepychanki. Taka sytuacja niekorzystnie odbije się nie tylko na relacjach pomiędzy dziećmi, lecz także wpłynie negatywnie na stosunki wszystkich domowników.
Wspólny pokój dla dzieci: tak czy nie? Nie ma jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie. Rodzice najlepiej znają swoje pociechy, ich potrzeby, wymagania i charaktery. Wybór osobnych pokojów czy współdzielenia jednej przestrzeni zależy więc od sytuacji konkretnej rodziny.
Jeśli jednak dzieci nie mogą się dogadać, a w mieszkaniu nie ma możliwości wydzielenia kolejnego pokoju, warto zainwestować w „sprytne” meble do pokoju dziecięcego. Mowa tutaj np. o łóżkach piętrowych z wbudowanym biurkiem i szafą. Ustawienie dwóch takich bloków pozwoli dzieciakom poczuć niezależność.
